Chengdu, Guilin en Yangshuo

Hoi allemaal!

Zoals beloofd zouden we weer schrijven als we genoeg hadden meegemaakt en gezien.

Daar bestaat in ieder geval geen twijfel over, maar omdat Tom door een voedselvergiftiging geveld is, heb ik besloten maar eens in de pen te klimmen en onze avonturen voor jullie uiteen te zetten.

Ons vorige verhaal sloten we af op onze laatste dag in Xi'an. We waren uitgecheckt in ons hostel en zouden om half 9 ’s avonds naar het vliegveld gaan. We gingen samen met het Belgische gezin nog naar de Moslim Quarter om rond te kijken en te eten in een typisch moslim restaurant die aangeschreven staat in de Lonely Planet. Ze waren duidelijk niet gewend dat er westerse toeristen kwamen dus communiceren ging lastig. Om het makkelijk te maken en een beetje uit de macht der gewoonte bestelden we 6 Tsingtao biertjes. Waarop de serveerster zei; no beer. We keken elkaar aan en wilden dan wel een ander bier als ze geen Tsingtao hadden. Maar weer kwam er het antwoord "no beer". Nadat we elkaar wat verwonderd hadden aangekeken viel het spreekwoordelijke kwartje (of in dit geval de Yen) dat we zojuist alcohol hadden besteld in een islamitisch restaurant! Oeps! We bestelden snel 6 water en hebben vervolgens heerlijk gegeten van de bijzondere gerechten. Af en toe grinnikten we nog om onze grove fout! Of zoals de agent in Indonesië zou zeggen; "big mistake".

Onze vlucht naar Chengdu zou 1,5 duren. Helaas had het vliegtuig vertraging van 3 uur en werden we gedwongen de nacht op te blijven en op het vliegveld te wachten. Zoals we inmiddels gewend zijn waren we de enige westerse toeristen en trokken we nogal wat bekijks. Margot had aanspraak van een Chinese student waarvan het Engels niet te volgen was. Na wat zinnen heen en weer kwam de vraag die we inmiddels al van ver zien aankomen; "do you mind take a picture with you?" Margot antwoordt hierop netjes "No I don't mind" waarop de jongen schrok omdat hij dacht dat ik dat niet wilde omdat ik NO zei. Nadat ik snel, "yes yes it's ok" erachteraan gooide klaarde het gezicht van de Chinees op en konden we op de foto. Hij heette ons daarna nog even welkom in Sichuan, de provincie waar we naartoe zouden vliegen.

We hebben ons al meerdere malen verwonderd over het slechte Engels dat hier wordt gesproken en gebruikt. Op menukaarten, gevels en flyers staan zoveel fouten en rare zinnen dat het bijna een grap lijkt. Margot wordt vaak aangesproken met Sir maar dat ze serieus geen idee hebben wat ze zeggen bleek wel in het vliegtuig.
Aangezien wij de enige niet Chinese toeristen waren in het vliegtuig, probeerde de stewardess ons in het Engels te verwelkomen aan boord en te informeren over de vlucht. Omdat het accent en het Engels zo lastig te verstaan is, probeerden we geconcentreerd te luisteren. De stewardess zei letterlijk; "the duration of this flight will be sevenhundred and fifteen minutes". Tom en ik keken elkaar verward aan en de rest van wat de stewardess speciaal voor ons in het Engels vertelde is totaal aan ons voorbij gegaan aangezien de tranen over onze wangen rolden en we niet meer bijkwamen van het lachen. Gelukkig duurde onze vlucht slecht 75 minuten en kwamen we doodmoe aan bij ons hostel in Chengdu.

Deze stad is vooral bekend vanwege de panda research centers. En zoals jullie misschien hebben gelezen (AD) zijn er deze week 2 tweelingen geboren in Chengdu. Omdat de panda's feitelijk te lui zijn om zich voort te planten is het redelijk bijzonder dat er dus panda's worden geboren (al is dat wel met enige hulp). Het panda centrum zelf is nogal toeristisch. Toch vonden we het een bijzondere ervaring om zo dicht bij zo'n bijzonder dier te zijn. Al gaf het ons wel stof tot nadenken; waarom er zo veel geld wordt besteed aan een dier dat kennelijk zo is geëvolueerd dat het zich niet meer wenst voort te planten. Of is dit te kort door de bocht?

In Chengdu hebben we ons tegoed gedaan aan de traditionele hotpot. Het restaurant had geen plaatjes en het personeel sprak geen Engels dus we hebben maar besteld wat er bij de buren op tafel stond. Niet alles konden we definiëren en omdat we nieuwsgierig waren naar wat we hadden gegeten, lieten we de foto zien aan personeel in het hostel. Die wist ons te vertellen dat het varkensbloed was. Niet verwonderlijk dus dat ik het niet lekker vond en heb laten staan. Tom vond het wel lekker en had er niets van toen hij hoorde wat het was; gelukkig maar.

De dag erna zijn we naar het park gegaan en hebben we daar lekker thee gedronken. Het aanbod om onze oren te laten schoonmaken in het park door Chinezen met beangstigende grote instrumenten om dit klusje te klaren hebben we vriendelijk afgeslagen. Op het kaartje dat ze bij zich hadden stond naast de behandelingen niet voor niets een emergency number vermeld.

Chengdu is een zakelijk stad en vonden we niet heel levendig in vergelijking met Xi'an. Het centrale plein bevat een groot standbeeld van Mao en verder hoge gebouwen die ’s avonds een eenvoudig lichtspel vertoonden.

Onze volgende bestemming was Guilin en ook daar gingen we heen met een binnenlandse vlucht. Dit keer geen vertraging en na even wat heen en weer gebel naar ons hostel omdat we onze chauffeur niet konden vinden, reden we richting ons hostel.

Vanuit het vliegtuig hadden we al een glimp opgevangen van de omgeving en in de taxi was al snel duidelijk dat dit toch wel hele bijzondere natuur is. De karstpieken zijn bijzonder mooi en vanwege de zomer en de daarmee gepaarde regen is de omgeving prachtig groen. Hoe dichter bij de stad we kwamen, hoe meer het uitzicht werd belemmerd door ontsierende flatgebouwen die hier uit de grond gestampt worden. Zo zonde! Maar goed, de Chinezen moeten toch ergens wonen. De vibe in Guilin voelde meteen goed en als kers op de taart hadden we een erg ruime kamer die net gerenoveerd was.

We zijn bijna meteen de stad in gelopen en hebben genoten van de drukte bij de rivier, het mooie uitzicht, gezellig drukke winkelstraat en de enorme hoeveelheid aan eetstalletjes.

De dag erna zijn we naar het zeven sterren park gegaan. Ook hier was entreeprijs weer eens niet misselijk, maar onder het mom van we zijn er maar 1 keer, hebben we weer braaf betaald en zijn naar binnen gegaan. Het is bijzonder om te zien hoe China met zijn natuurschoon omgaat. Los van al het afval dat overal ligt, begrijpen de Chinezen niets van de charme van bospaadjes of iets dergelijks. Alles is aangelegd met stenen paden of trappen en tot overmaat van ramp kwamen we beelden tegen van alle Disney figuren, een heuse witte koets met paard, een schiettent, een draaimolen en nog meer van die onzin die volgens onze standaarden niet thuishoren in een natuurpark. De wilde apen waren wel authentiek in dit park en die waren toch wel weer bijzonder om tegen te komen. Gelukkig was het uitzicht ontzettend mooi en dat leverde mooie plaatjes op.

Nadat we ’s avonds heerlijk kebab en inktvisspiesjes hebben gegeten op de foodmarket en vervolgens nog een mooi souvenir voor thuis aan de muur hebben gekocht, vertrokken we de volgende ochtend met de boot naar Yangshuo. Omdat we de boottocht met Engelse gids best duur vonden en we niet zo nodig een Engelse gids hoefden, hadden we besloten om met de Chinese toeristen boot de Li rivier te bevaren tot aan het plaatsje Yangshuo. Om onverklaarbare redenen moesten we om 7 uur ’ ochtends paraat staat bij ons hostel, om vervolgens op de pier tot 10.40 te wachten tot onze boot zou vertrekken. Het stoom kwam letterlijk uit m'n oren en Tom probeerde me tot bedaren te brengen. Nadat ik mijn koppigheid hierover liet varen konden we eindelijk de boot op waar we, hoe kan het ook anders, door een tjokvolle boot met Chinezen werden aangestaard. We kwamen aan een 8 persoonstafel te zitten met een Chinees gezin. Vervolgens kregen we een half uur informatie over... tja dat weten we eigenlijk niet, want alles was in het chinees. Het belangrijkste, dat we over een half uur pas het dek op mochten, achterhaalden we via de dochter van de familie. De omgeving is prachtig met een groene (ok, eerlijk is eerlijk soms bruine en met afval bezaaide) rivier, de groene karstheuvels, rijstvelden, waterbuffels en kraanvogels. Na 1,5 uur op dek hadden we het wel gezien en gingen we terug naar onze tafel waar we nog een tijd hebben zitten kletsen met de dochter van het Chinese gezin.

Aangekomen in Yangshuo werd de beschrijving van de Lonely planet bevestigd. Een volledig op het toerisme ingestelde stad/dorp waar we niets te zoeken hadden. Gelukkig lag ons hostel buiten de stad en is het hier erg rustig en ontzettend mooi. Als we 's ochtends onze stal (het hostel bestaat uit verbouwde boerenstallen) uitkomen kunnen we bijna niet geloven dat we hier wakker mogen worden.

We hadden al besloten om hier wat langere tijd te verblijven om te relaxen. Dat was geen slechte keuze en we genieten door middel van wandelingen en fietstochten van de natuur en het dagelijks leven in het dorpje. We gaan ’s avonds kijken bij een traditionele visser die met behulp van zijn 4 aalscholvers vissen vangt.
We worden netjes opgehaald door onze chauffeuse die ons naar de visser brengt. Inmiddels zijn we al aardig wat gewend en weten we wel dat ze zich hier niets van verkeersregels aantrekken als die hier überhaupt al zijn. Voor de gein houden we bij hoeveel overtredingen( in Nederland dan) onze chauffeuse maakt in het kwartier dat we onderweg zijn. Hier volgen ze:
- rijden zonder gordel
- bellen tijdens het rijden, met 2 telefoons!
- onnodig toeteren
- geen richting aangeven
- over doorgetrokken streep inhalen
- over de stoep rijden
- midden op straat parkeren
- rechts inhalen
- tegen het verkeer in rijden

Maar goed we komen heelhuids aan in niemandsland en worden verzocht af te dalen via de trap naar de rivier. We zijn de enige toeristen en varen op een bootje naast het bamboevlot van de visser mee. Deze manier van vissen wordt tot op de dag van vandaag nog gebruikt door de vissers en wordt dus niet in stand gehouden door de toeristen. De vissers verdienen er alleen wat extra geld mee door het aan toeristen te tonen. Het werkt als volgt; de aalscholvers krijgen een touwtje om hun nek waardoor ze grote vissen niet kunnen doorslikken en zwemmen voor de boot van de visser uit. Ze duiken achter elkaar onder water en blijven verrassend lang onder. Omdat het water zo helder is zien we ze jagen op de vissen. Erg leuk om te zien. Zodra een vogel boven komt en z'n nek dik is pakt de visser een stok en trekt de vogel door middel van een touwtje op z'n vlot. De visser haalt vervolgens behendig de vissen uit de bek van de vogel, dit bleek niet makkelijk ondervond Margot later toen ze het ook mocht proberen van de visser. Mede doordat we eindelijk eens niet omringd werden door hordes Chinese toeristen, de volle maan en surrealistische omgeving werd dit een onvergetelijke ervaring.

De ervaring die hierop volgt is voor mij minstens zo onvergetelijk. Onze chauffeuse heeft al die tijd staan wachten op de kade in de middle of nowhere met de deuren van de auto open. We stappen in en rijden terug. Het is een drukte van belang op de weg en dit komt doordat er een lichtshow is die net is afgelopen. We gaan stapvoets door het dorpje en kijken om ons heen. Ik zit links bij het raam op het voorste bankje van het 9 persoonsbusje. Tom zit ernaast en verder is de bus op de chauffeuse na leeg. Ik zie op een gegeven moment een schaduw bij het raam en denkt eerst nog dat het iets is dat zich buiten langs de auto begeeft, een persoon, een vogel of wat dan ook. De schaduw beweegt zich steeds meer naar m’n gezichtsveld en nadat ik m'n blik laat vallen op de schaduw krijg ik het spaans benauwd ( of in dit geval chinees benauwd). Ik kijk nog even goed of het echt niet aan de buitenkant zit in plaats van aan de binnenkant op het raam maar ik moet helaas constateren dat het aan de binnenkant zit. Een mega grote zwarte spin (zo groot als Tom z'n handpalm) op nog geen 20 cm van mijn gezicht. Ik kraam er een paar scheldwoorden uit en voor Tom met z'n ogen kan knipperen sta ik in paniek achter in de bus. Tom ziet dan pas wat er aan de hand is en gooit er ook een gvd-tje uit en springt ook snel op van de bank. Onze chauffeur begrijpt niet zo goed wat er aan de hand is. Wanneer ze ziet dat er een spin op het raampje zit pakt ze koelbloedig een plastic zakje, opent het raampje en schuift de spin inclusief de zak naar buiten. Voor deze keer vind ik het prima dat er weer een plastic zak de Chinese natuur bevuilt. Daarna zakt de adrenaline en komt er een mengeling van huilen en lachen uit m'n mond en bedaar ik enigszins. Maar die spin komt zo af en toe nog voorbij op m'n netvlies. Brrrr.

Inmiddels ben ik bij het moment van schrijven aanbeland. We zijn hier nu 4 dagen en helaas is Tom dus sinds eergisteren geveld door een voedselvergiftiging. Niet een beetje maar echt goed mis en niet in staat om iets te doen. Gelukkig hebben we ORS gekregen van Nederlanders hier en krabbelt hij nu langzaam weer op. We hopen vanavond de bus te kunnen pakken naar Shenzhen en vanaf daar door te reizen naar Hong Kong. Daar brengen we nog enkele dagen door voordat we terugvliegen naar Beijing en een dag later naar huis.

Hopelijk is Tom dan weer fit genoeg om nog eenmaal te schrijven over onze laatste belevenissen in China.

Liefs voor jullie allemaal