Bangkok, Chiang Mai, Phuket & terug naar Singapore

Na een mooie week op Langkawi pakken we de boot naar Satun, in Thailand. Een bus brengt ons naar Hat Yai en vanaf daar boeken we 2 bedden in de trein die naar Bangkok gaat. Na een paar extra uurtjes wachten op het station, stappen we in de trein met stoelen die in bedden veranderen. In eerste instantie is het nog een beetje vreemd, maar uiteindelijk slapen we allebei best aardig en op vrijdagochtend komen we aan in Bangkok. We worden meteen geholpen door een medewerker van het station, als we vragen naar een bus die ons naar de wijk Banglampu kan brengen. Ja hoor, naar buiten lopen en om de hoek, bus 53. De bus brengt ons inderdaad naar Banglampu, maar niet voordat we een uur door de hele stad hebben gereden. De temperatuur in de bus is waarschijnlijk zo rond de 40 graden en de backpacks liggen op schoot, om de andere reizigers niet in de weg te zitten. Een belevenis!

Als we eindelijk uitstappen, blijkt Diamond House, een hotel uit de Lonely Planet, om de hoek te liggen en gaar als we zijn, malen we even niet om de prijs. Gelukkig blijkt de prijs alleszins redelijk en ook de kamer valt niet tegen, dus het eerste hotel waar we binnen stappen, wordt ook onze slaapplek tijdens ons verblijf in Bangkok. Van ons guesthouse in Langkawi naar ons hotel in Bangkok, zijn we uiteindelijk 28 uur onderweg geweest. In Nederland vinden we 10 uur richting vakantiebestemming al lang.

Waar onze kamer overigens prima is, schort er nog wel het een en ander aan het hotel, met name op het gebied van het personeel.
Personeel dat met z’n allen ligt/hangt te chillen in de gangen of aan een tafeltje in het restaurant, personeel dat de tv harder zet omdat ze anders hun favoriete soap op tv niet kunnen volgen en vervolgens uitgebreid lacht om de (te slecht gespeelde) scenes, personeel dat met gezichtsmaskertjes rondloopt (tja wanneer moet je dat anders doen), personeel dat onder werktijd op de openbare computer online poker speelt, een schoonmaakster die voor onze kamer een uiltje knapt en een receptioniste die wel een andere kamer voor ons wil regelen in verband met de douche die van warm naar koud gaat. Helaas is dat in elke kamer hetzelfde, blijkt later.

Maar goed, nu wat meer over de stad Bangkok. Dezelfde middag en avond wandelen we naar het centrale deel van deze wijk, Khao San Road. Heel veel kraampjes met voedsel en kleding. Heel veel restaurants met westers en aziatisch voedsel en overal muziek. De muziek gaat lekker door elkaar heen, dus daar is geen touw aan vast te knopen, maar de sfeer is er niet minder om. Als we op de terugweg zijn, komen we langs een reisbureau, waar er wel 100 van zitten op een km², maar dit reisbureau ziet er redelijk professioneel uit en dat blijkt het ook te zijn. We gaan de dag erna naar Kanchanaburi, op 2 uur rijden van Bangkok en vooral bekend van de film “The bridge over the river Kwai” en “The railway of death”.

Het is ontzettend toeristisch ondanks het feit dat de brug helemaal niet in de film voorkomt, omdat ze hem ergens anders na gebouwd hebben. Ons is het vooral te doen om “de spoorlijn des doods”. Deze spoorlijn werd gebouwd op bevel van de Japanners, zodat zij hun legers beter konden bevoorraden in Birma (Myanmar). Ingenieurs hadden berekend dat het minimaal 5 jaar zou duren om de 415 kilometer lange spoorlijn aan te leggen. Na 16 maanden was het project voltooid, voornamelijk door het gebruik van dwangarbeid. Ongeveer 60.000 geallieerde krijgsgevangenen en ongeveer 200.000 Aziatische krijgsgevangenen hebben in slechte leefomstandigheden aan de spoorlijn gewerkt. Gemiddeld stierven er per dag zo’n 200 arbeiders. Van de 60.000 geallieerde gevangenen, zijn er zo’n 15.000 omgekomen, waaronder ook 3000 Nederlandse gevangenen. Onder de 200.000 Aziatische arbeiders zijn er maar liefst 100.000 arbeiders omgekomen. We beseffen heel goed dat er op meer plekken in de wereld misschien nog wel meer slachtoffers zijn gevallen bij zulke praktijken en daarnaast hebben wij Nederlanders ook geen schone lei, maar door deze plek te bezoeken, blijkt maar weer eens wat een bizarre dingen er in de geschiedenis hebben plaatsgevonden. Niet iedereen denkt er blijkbaar zo over, gezien het enorme aantal toeristen die zich, lachend, schreeuwend en hartjes vormend met de handen, op de foto laten zetten. Met plaatsvervangende schaamte staan we af en toe naar dit soort dingen te kijken.

We rijden anderhalf uur mee in de trein, die nog steeds rijdt op deze spoorlijn en worden opgepikt door onze chauffeur. Hij brengt ons naar het restaurant waar we onze lunch krijgen, overigens schitterend gelegen aan de rivier Kwai. We eten nasi met kip, terwijl het water onder onze voeten stroomt. Tot onze verrassing worden we na de lunch op een vlot geïnstalleerd voor een stukje bamboe raften (we waren vergeten dat we dat ook nog zouden doen). Dit is trouwens niet het meest spectaculaire wat we ooit gedaan hebben, maar ach, het heeft wel wat. We varen een stukje stroomafwaarts en leggen aan bij de plaatselijke olifantenclub. We nemen plaats op een soort bankje, wat als een zadel op de olifant zit. Van te voren wisten we dat we olifant zouden rijden, maar hoe het precies wordt, weet je natuurlijk niet. Dit is duidelijk niet de manier die we verkozen zouden hebben, omdat we het gevoel hebben dat deze dieren teveel worden gedwongen tot bepaalde toeristische handelingen.

Na een lange rit terug naar Bangkok kiezen we voor een populair restaurant op Khao San Road en dat is voor Margot geen succes. Twee dagen lang ligt ze op bed, verzwakt door alles wat ze kwijt is geraakt de ochtend nadat we hebben gegeten. Gelukkig is ze op dinsdag weer enigszins op krachten en we kiezen voor een tochtje over de rivier en een wandeling langs de mooiste en bekendste bezienswaardigheden. De boot is hier trouwens het belangrijkste openbare vervoersmiddel, de locals maken er veel gebruik van. Voor ons is het ook handig, we leggen grote afstanden af en het kost weinig tijd en geld.

Daarom kiezen we op woensdag opnieuw voor de boot en nu stappen we uit bij Chinatown. Legendarisch zouden we in Leiden zeggen. Het is één grote ongeorganiseerde bende. Straatje na straatje trappen ze helemaal vol met kraampjes. De doorgang in de straatjes is maximaal anderhalve meter. Met zijn tweeën naast elkaar lopen is niet mogelijk. Wij lopen in een lange rij en de tegenliggers doen hetzelfde. Dat weerhoudt de plaatselijke bevolking er overigens niet van om er met auto’s en scooters doorheen te rijden.

Er is overal wat te zien, er is bedrijvigheid, maar je komt er zelden achter wat het doel is van bepaalde activiteiten. Het is druk, er is herrie en taxi-chauffeurs doen zich voor als behulpzame mensen, om je vervolgens in hun taxi te lokken en je rond te rijden langs winkels, waar zij commissie voor krijgen. Maar al met al is er geen opdringerigheid en is er geen onnodig geschreeuw. Wij hebben in ieder geval genoten van deze stad.

Opnieuw kiezen we voor de nachttrein om ons te verplaatsen. Dit keer gaan we naar Chiang Mai, in het noorden van Thailand. De airco in de trein staat helaas op de vriesstand, dus van slapen komt niet veel deze keer. We hebben weer eens een hotel van te voren geboekt en ook nu blijkt weer dat het beter is om gewoon de stad in te gaan en op zoek te gaan naar iets leuks. Het hotel is niet slecht, maar voor de prijs die we betalen zijn we niet echt tevreden en het ontbijt is matig. Omdat we op zoek zijn naar een manier om ons visum te verlengen, bezoeken we een aantal reisbureaus. De laatste die we bezoeken heeft de beste prijs en daarnaast een goede tip voor een leuk guesthouse. We besluiten er te gaan kijken en het is een schot in de roos. Voor 12,50 euro hebben we een redelijk luxe kamer, met tv, airco en koelkast en het guesthouse heeft ook een zwembad. De kamers kosten normaal gesproken zo rond de 25 euro, maar ze hebben een doorstart gemaakt onder een nieuwe naam, dus ze hebben promotie prijzen.

Ook Chiang Mai bevalt ons uitstekend, vooral het eten is hier erg goed en goedkoop. In het weekend is er avondmarkt met enorme hoeveelheden voedsel, waaronder een sushikraam. Het is heel simpel, alle sushivarianten kosten 12.5 eurocent per stuk en de kwaliteit is uitstekend. We eten tot we er bij neervallen, vallen ‘s avonds snel in slaap en starten de dag weer in de zon bij het zwembad. Dit is ongeveer de manier waarop we onze dagen in Chiang Mai vullen. Vooral lekker relaxen aan het zwembad, beetje wandelen in de stad, een keer een balletje slaan op de drivingrange en heel veel lekker eten.

Oh ja, we huren ook nog een dagje een scooter en rijden samen met Dominic en Kirsten uit Zuid-Engeland en Karin uit Utrecht de bergen in. Het is een hele mooie rit en we genieten met volle teugen. Helaas moeten we het land verlaten vanwege ons visum. Maar daar hebben ze hier een oplossing voor. Je stapt in een busje dat je in 4 uur naar de grens met Myanmar brengt. Hier stap je uit, wandelt door de douane van Thailand, wandelt over de brug naar de douane van Myanmar, betaalt voor een visum voor Myanmar, wandelt direct terug naar de douane van Thailand en hoppa, opnieuw een visum voor 15 dagen in Thailand. Oh ja, we moeten natuurlijk ook nog even 4 uur terug, dus uiteindelijk zijn we van 7 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds onderweg.

In ieder geval kunnen we nu in het zuiden van Thailand nog wat tijd besteden en we kiezen voor een vlucht naar Phuket. We hebben lang getwijfeld over onze bestemming. Er zijn heel veel mooi eilanden, maar die liggen enigszins uit de route naar beneden en daardoor kost het ons meer geld om er te komen. Daarbij is het ook regenseizoen, dus de kans dat we voor veel geld in de regen zitten is groot. In dit geval kiezen we dus voor een beetje kostenbesparing en toch luxe op Phuket.

Helaas, dat blijkt een verkeerde keuze. Het is inderdaad regenseizoen en dan vooral op Phuket lijkt het wel. We hebben dag na dag alleen maar regen en van ons geplande strandbezoek komt niets terecht. We zitten vooral binnen en dat gaat snel vervelen. Daarbij is het eten hier verschrikkelijk duur (in vergelijking met Chiang Mai) en lopen er alleen maar irritante Russen rond. Om de tijd te verdrijven huren we nog maar eens een scooter voor een rondje langs de zuidkust en wonder boven wonder valt er geen regen. De laatste twee dagen hebben we zelfs zon, dus gelukkig sluiten we ons avontuur op Phuket nog goed af. We beseffen ons in ieder geval hoeveel geluk we hebben gehad met het weer tijdens onze reis. Als het regent kan je natuurlijk veel minder ondernemen, maar regen verandert vooral de manier waarop je naar dingen kijkt. Alles lijkt troostelozer en minder gezellig, dus we zijn dankbaar voor al die mooie dagen zon die we hebben gekregen.

Na Phuket zijn we terug gegaan naar Kuala Lumpur, vooral om door te kunnen reizen naar Singapore, maar ook om onze kledingkast voor thuis een beetje te vullen. We hebben daar nog een paar hele fijne dagen gehad, ondanks de rokerige omstandigheden, veroorzaakt door de bosbranden in Indonesië.

Op dit moment zijn we ons laatste verslag aan het afmaken, zittend aan de ontbijtbar in ons guesthouse. We zijn al uitgecheckt en klaar voor de reis naar het vliegveld, maar we maken natuurlijk nog even gebruik van het wifi-netwerk. Toen we de eerste keer in Singapore waren, bijna 4 maanden geleden, wilden we er graag nog eens terugkomen voor een paar dagen. We hebben de afgelopen 3 dagen door Singapore gestruind en ons prima vermaakt. Nee, er zijn niet zo heel veel bezienswaardigheden, maar het is wel een gezellige stad met heel veel foodcourts. Daar hebben we dan ook gebruik van gemaakt.

Onze laatste dag hebben we het er nog even van genomen. We hadden plannen om naar het centrum te gaan, maar moesten eerst even wat eten. Dat wilden we doen in het winkelcentrum nabij ons guesthouse. Terwijl we op zoek waren naar een plek om te eten, kwamen we langs de bioscoop. Hmm, ook wel leuk, even kijken wat er draait. Helaas, beschrijvingen hebben ze hier meestal niet, dus dan maar gewoon op de gok naar binnen. 5 minuten later zaten we bij de film “The Heat”, een heel goede keus bleek achteraf.

Nog napratend over de film lopen we weer naar buiten, pardoes tegen een japans-restaurant aan, in buffetvorm wel te verstaan. Ach, waarom niet, onze laatste avond moeten we toch even fijn afsluiten. De sushi en japanse gerechten waren perfect en ook de desserts waren heerlijk, wat een fijne laatste dag was dat!

Nu zitten we een paar uur voor vertrek dit laatste verslag te schrijven en kijken we terug op 5,5 maand reizen. 2 jaar gespaard, daarom ook een hoop dingen gelaten en 5,5 maand zonder familie, vrienden, eigen huisje en vastigheden. Vooraf dachten we nog wel eens, het is wel veel geld he? We kunnen zeggen dat het het geld nog meer waard was, dan we van te voren al dachten.

De dingen die we er voorafgaande aan de reis voor hebben moeten laten, meer dan waard! Familie, vrienden, huisje en vastigheden? Dat was nog het lastigste. Soms heb je slechte dagen en dan denk je bij jezelf, het is niet altijd alleen maar leuk, dat reizen. Gelukkig gaat dat snel voorbij en overheerst het gelukzalige gevoel van vrijheid.

We zijn daarom heel erg blij dat we deze droomreis gemaakt hebben. Veel geleerd van de cultuur, veel gezien en geleerd van de natuur en ook weer wat meer geleerd van elkaar. Sommige mensen waarschuwden ons, dat wordt een test voor jullie relatie. Was het een test? Op geen enkel moment, we zijn gelukkiger dan ooit en gaan weer met veel vertrouwen verder in ons werkende leven.

Voorlopig blijven we thuis, er moet geld gespaard worden. Maar dit was niet onze laatste reis ondanks dat we geen 6 maanden meer zullen vertrekken. Wel zit er al een nieuwe droom in ons hoofd, met de camper door heel Europa en dat wordt dan ook ons nieuwe doel.

Voor nu allemaal bedankt voor de mooie reacties, we hopen dat jullie genoten hebben en natuurlijk zullen de meeste verhalen nog wel een keer de revue passeren.

Tot morgen,

Liefs van ons