Het laatste verslag uit Nieuw-Zeeland

Fjorden, pinguïns, dolfijnen, Nederlanders, wijntour, vulkanisch actief eiland en eindelijk een beetje surf.

De Fergburger

Op 10 februari reden we dus via Lake Hawea en Lake Wanaka naar de voet van de laatste. Hier ligt het plaatsje Wanaka, waar we een nachtje blijven. Uiteindelijk niets meer dan een tussenstop, want de volgende dag vervolgen we onze reis richting Qeenstown. Op weg naar het informatiecentrum lopen we bij toeval langs een van de bekendste hamburgertenten van de wereld. De Fergburger, die in Queenstown verantwoordelijk is voor het faillissement van de lokale Burger King. Ondanks dat het pas 12 uur is kunnen we het niet laten. Overigens staat de zaak zo vol dat we niet eens doorhebben waar we onze bestelde burger op kunnen halen, dus we zijn niet de enigen met deze zondige gedachte. Het eten gaat enigszins lastig, gezien het formaat van de hamburger, maar deze hamburger mag met recht één van de lekkerste ooit genoemd worden. We slapen even buiten Queenstown aan het meer.

De volgende ochtend nemen we nog eens rustig door hoeveel we al gedaan en gezien hebben en wat we nog willen zien en doen. Ook weten we intussen dat een 2 weeks tripje naar de Fiji-eilanden of de Cook-eilanden te duur is. Na de voors en tegens afgewogen te hebben, nemen we contact op met World Ticket Center en dienen een verzoek in om onze vluchten richting Sydney en Singapore te vervroegen. We hebben tot nu toe nog niets gemist en we verwachten met 2 weken wel rond te zijn en alles gezien te hebben. Om dan nog een kleine 4 weken in Nieuw-Zeeland te verblijven is onnodig en duur.

Milford Sound

Met dit in gedachten rijden we daarom direct door naar Te Anau (de basis van de cruises door de fjorden) en boeken alvast een cruise door de Milford Sound voor de dag erna. Bij het informatiecentrum rijden we bijna schade met de auto. Op een klein heuveltje staan we dicht op een andere auto. Margot heeft het idee bij het wegrijden dat de auto naar voren rolt, dus ze geeft even vol gas om direct achteruit te rijden. Helaas stonden we nog in zijn vooruit. We begonnen met een halve meter ruimte op onze voorganger. Margot reageert zo snel dat we op 10 centimeter stil komen te staan. Hart in de keel, neusafdruk op het voorraam, maar geen schade.

We hoeven er pas om 15.45 te zijn, maar we moeten nog wel even 120 kilometer rijden naar het begin van de cruise, dus we rijden op tijd weg van de camping. Gelukkig niets gedronken (12 uur in de middag), want Tom wordt verzocht om een alcoholtest. Blazen dus of toch niet? Meneer agent steekt wel een apparaatje uit en spreekt een zin uit met iets over 10 tellen. Ok, even 10 tellen lang blazen denkt Tom. Hij heeft zijn mond al zowat op het apparaat. Nee, zegt de agent, gewoon even tot 10 tellen. Sorry? Gewoon tot 10 tellen? Jazeker wel. Het apparaatje wordt op 5 centimeter afstand voor de mond gehouden, Tom brabbelt iets wat moet doorgaan voor een reeks nummers van 1 tot 10 in het Engels en volgens de agent ziet het er allemaal keurig uit, we mogen door. De tocht ernaartoe is wederom mooi, de cruise zo mogelijk nog mooier. We zien tientallen zeehonden van heel dichtbij, dolfijnen die helaas in tegengestelde richting zwemmen en dus niet naar de boot komen en schitterende natuur met vele watervallen (150 meter hoog). De bergen rijzen direct het water uit tot hoogtes van 700 meter, het is onwerkelijk om te zien. Om een uur of 6 zitten we weer in de auto met een voldaan gevoel. Het stuk naar de boten toe is erg stil en afgelegen, dus we maken nog even flink wat kilometers om uiteindelijk neer te strijken in Mossburn op een boerderijcamping.

De Catlins

We rijden naar beneden, omdat we zijn getipt over de Catlins. Een streek waar je dolfijnen, zeeleeuwen, zeehonden en pinguïns kan spotten. Via Invercargill rijden we naar Curio bay en Purpoise bay. Curio bay staat bekend om zijn versteende bossen van miljoenen jaren oud, maar daar moet je blijkbaar voor gestudeerd hebben, want wij maken vrijwel niets op uit de rotsen die we in het water zien. Het is winderig en regenachtig, maar we hebben begrepen dat je hier pinguïns kunt spotten. 2 Amerikaanse biologen staan met een verrekijker te zoeken en in de verte zien we inderdaad 3 pinguïns. Zelfs met de zoomfunctie zijn ze bijna niet te zien, maar toch.

Omdat er tussen 6 en 8 ook nog weleens pinguïns aan land komen, blijven we toch nog even staan. Het is koud en het duurt nog een uur, maar het wachten wordt beloond. Voor onze neus (10 meter) spot Tom een hele rare eend in het water. Het blijkt een pinguïn die zich met het getij naar de rotsen laat drijven en het water uit klautert. Uitvoerig maakt hij zich schoon en droog, maar voor zijn jong duurt het te lang. Deze komt ongeduldig uit zijn nest om zijn maaltijd op te halen. Even later vangen we beide pinguïns meerdere keren in 1 shot. Geweldig om mee te maken. ’s Avonds rennen we in de regen heen en weer van de auto naar de keuken voor ons avondmaal. De camping is drama, het weer ook, dus we blijven niet lang. Voor ons is het meest zuidelijke puntje bereikt en we beginnen de terugtocht naar het noorden. In Dunedin eten we heerlijk pizza, regelen we met wifi een verblijfplaats in Sydney en rijden we met de auto omhoog op de steilste straat van de wereld (30% gemiddeld en op het steilste punt 35%). We rijden nog iets door en vinden een camping in Herbert.

Bezoekjes aan de Nederlanders

Na flink wat kilometers in de afgelopen dagen, blijven we nu even een dagje in de buurt van onze camping. 10 kilometer zuidelijker liggen de Mouraki-boulders, waar we even een kijkje willen nemen. De grote, ronde rotsblokken zijn mooi, maar het hoogtepunt volgt erna. Margot denkt dolfijnen te zien en haar vermoedens blijken te kloppen. Gewapend met fototoestel wandelen we langs de kust mee met de heel rustig zwemmende dolfijnen. Enige probleem is dat ze amper boven water komen en een meter of 30 uit de kust zijn. Meer dan af en toe een vin kunnen we niet zien.

Intussen zijn we al 100 meter mee gewandeld en zijn we de enigen die doorhebben dat er dolfijnen zwemmen. Plots bedenken we ons dat we nog een onderwatercamera hebben en Tom gaat in zijn boxer het water in. Na wat met zijn handen in het water te spatteren veranderen de vinnen van koers en voordat Tom kan reageren, zwemmen er 4 dolfijnen om hem heen. Hij wil natuurlijk foto’s maken, maar hij wil ook de dolfijnen bekijken. Het is lastig om goede foto’s te maken en het moment gaat snel voorbij, maar de ervaring is onvergetelijk.

De dag erna rijden we naar Methven waar we een oude bekende van Tom moeten gaan vinden. Bij het informatiecentrum kennen ze onze Nederlander niet, maar misschien weten ze het wel bij het backpackershostel. Een van de jongens blijkt zijn Nieuw-Zeelandse nummer wel te kunnen regelen. Na wat zoekwerk hebben we Paul inderdaad aan de lijn en ’s avonds eten en drinken we gezellig in de Blue Pub. De volgende ochtend halen we nog een bakkie koffie op de werkplek van Paul en nemen we weer afscheid om vervolgens de volgende Nederlanders te gaan verrassen.

In Nederland hadden we een pakje (CD en t-shirt van de band van Roel) gekregen van vrienden uit Leiden (Roel en Sylvia) voor de broer en schoonzus (Koen en Naomi) van Roel. Na opnieuw flink gezocht te hebben, rijden we op goed geluk de oprit op van hun huis. Naomi staat op het balkon en kijkt ons verbaasd aan. Als we Nederlands beginnen te praten is ze zo mogelijk nog verbaasder. ”We hebben iets bij ons van Roel” (en Sylvia natuurlijk). “Welke Roel?” “Uhh, Roel van Leeuwen.” “Ohhh, die Roel”.

Nadat we allemaal van de eerste schrik bekomen zijn, nodigt Naomi ons uit voor een drankje en we leggen uit wat we komen doen. We worden zeer gastvrij ontvangen door mensen die we dus feitelijk helemaal niet kennen en we worden zelfs uitgenodigd voor het avondeten. Koen is nog aan het werk, dus die zien we dan ook. Als we ’s avonds terugkomen is Koen ook thuis. Na een paar minuten blijkt dat Koen nog niet weet wat we komen doen. Wij dachten dat Naomi dat al verteld had, dus dat was nog even een mooie situatie. Uiteindelijk vindt ook Koen het supergaaf en we schuiven aan voor een heerlijke pasta. Na een paar biertjes en wijntjes blijven we ook nog op de oprit slapen van hun prachtige huis met uitzicht op de grote oceaan en de lichtjes van Christchurch. Erg leuk om onze vrienden een plezier te kunnen doen, ook erg leuk om bij ‘onbekenden’ binnen te vallen en vervolgens uitgenodigd te worden voor het eten en ook nog mogen blijven slapen.

’s Ochtends nemen we afscheid van Koen, Naomi en de kinderen en vervolgen we onze weg naar het noorden. Net voordat we terug zijn in Picton, waar de ferry aankomt en vertrekt, bezoeken we de bekendste wijnstreek van Nieuw-Zeeland, Marlborough. We rijden naar Renwick, het centrum van de wijngaarden, om een plekje te vinden bij Watson’s Way, een lodge. De plek die we aangewezen krijgen stelt niets voor, maar we mogen gebruik maken alle faciliteiten en die zijn geweldig. We reserveren meteen een paar fietsen voor de dag erna, zodat we een rondje wijngaarden kunnen doen. Het is een mooi rondje van 14 kilometer, het weer is prachtig en we proeven een hoop wijntjes. Onderweg lunchen we ook nog super, dus we hebben een heerlijke dag.

Na onze laatste nacht op het zuidereiland rijden we naar Picton en pakken de boot naar Wellington. Waar we eerst de westkust hebben gezien, gaan we nu langs de oostkust terug omhoog. We rijden naar Napier, maar het weer is niet geweldig dus deze wijnstreek laten we even voor wat het is. Wel staan we lekker te kamperen op een gratis plekje bij het strand, dus dat is dan wel weer mooi. Ook de volgende dag is het bewolkt en we kiezen ervoor om de kortste route te nemen naar de laatste streek die we gaan bezoeken, de Coromandel.

White Island

Officieel niet behorend tot de Coromandel, maar net iets zuidelijker gelegen, ligt Whakatane. Aan Whakatane vast ligt Ohope, waar regelmatig goede golven zijn. We vragen aan de verhuurder van de surfboards waar we goedkoop kunnen kamperen. Gewoon hier op de parkeerplaats is het antwoord. De locals vinden het prima en de politie laat je wel met rust. Mooi! Gratis en op een mooie plek slapen is nooit weg. We laten ons ook vertellen dat er een jazz-concert in het park is dezelfde avond. We besluiten daar nog even te gaan kijken, erg leuk om te zien hoe het hele dorp uitloopt en ze met picknickkleden, stoeltjes en koeltassen vol zich met het hele gezin vermaken. De volgende dag bakken we een beetje in de zon, we gaan even naar de bibliotheek voor wifi, we scoren een broodje kebab en Tom heeft zijn eerste surf in Nieuw-Zeeland. Een fijne dag en we kamperen voor de 3e avond op rij gratis en voor niets. ’s Avonds om 8 uur wachten we gespannen op een telefoontje. We hebben een tour naar White Island geboekt en we krijgen te horen of het doorgaat. Ze weten het nog niet, morgenochtend worden we nogmaals gebeld, spannend!

De tour gaat door, yes! Hieronder zullen we proberen uit te leggen hoe de dag eruit zag. Misschien is het soms enigszins verwarrend, maar dat was het ook. Om half 10 verzamelen we op de boot. Het is een mooi jacht, niet al te groot, maar toch met zo’n 60 mensen aan boord. Net voor ons vaart een boot uit van hetzelfde bedrijf met iets minder mensen. De tocht naar het eiland (een eiland wat alleen bestaat uit vulkaan) is 19 mijl lang en neemt normaal gesproken ongeveer anderhalf uur in beslag. We hebben wel begrepen dat de kans groot is dat er onderweg dolfijnen gezien worden. Dat klopt, de kapitein gooit zelfs de motoren uit en het roer om en zorgt ervoor dat de dolfijnen naast de boot zwemmen en spelen. We hebben er een schitterend filmpje van kunnen maken. De tocht duurt nog langer omdat, naarmate we het eiland naderen, de zee ruwer wordt. Dit blijkt ook de reden te zijn van het uitstellen van de bevestiging van de tour, de avond ervoor.

Midden op zee liggen we stil en wachten we af of het de boot voor ons lukt om aan te leggen en de mensen op het eiland te krijgen. De boot voor anker leggen gaat nog wel, maar om de mensen op het eiland te krijgen moeten er steeds 6 in een opblaasbare motorboot richting de kant. Daar wacht een ijzeren trap die beklommen moet worden om vervolgens over een 3 meter lange plank van een halve meter breed het eiland te kunnen betreden. De bemanningsleden van onze boot besluiten toch richting eiland te gaan en het te gaan proberen. Als we aankomen is het probleem duidelijk. De golfrichting is precies op de ijzeren trap en zo nu en dan spat het water omhoog. Voor het kleine motorbootje is het lastig om tegen de trap te blijven liggen en de mensen uit te laten stappen. Iedereen aan boord denkt dat het nooit gaat lukken, maar toch besluiten ze een poging te wagen met 3 bemanningsleden.

De eerste beklimt de trap, de tweede hangt met zijn tenen aan de boot en met zijn armen aan de trap en weet nog net terug in de boot te komen. Na beraad komen ze terug aan boord en vaart onze boot om het eiland heen, waar misschien nog een andere optie is om het eiland te betreden. We liggen intussen al een poosje te dobberen in flinke golven dus bij Margot begint langzaam de zeeziekte op te spelen. Nadat geconstateerd is dat het aan de andere kant van het eiland ook niet lukt, varen we weer terug naar de eerste keus, de ladder. Margot spuugt al een paar zakjes vol, als besloten wordt er toch voor te gaan. De mensen staan in de rij om aan boord te gaan van de rubberboot. Wij kijken het eerst nog even aan, net als de mensen boven de 70 die ook aan deze hachelijke onderneming moeten beginnen. De eerste 20 mensen gaan goed, maar bij de volgende 6 wil het maar niet lukken. De boot blijft niet tegen de trap liggen door de golfslag en de mensen in de boot (met camera’s en al) zijn al doorweekt. Ze geven het op en komen terug. Er is 1 probleem, er staan nu 20 mensen op een vulkanisch actief eiland in de grote oceaan die er niet vanaf kunnen, oeps!

Ze besluiten 2 uur te gaan wachten tot het getij meezit, om dan de mensen van het eiland te halen. Margot was al niet lekker, maar wordt nog misselijker bij het horen van dit bericht. Opeens komt Chris (een Nederlandse jongen die we op de boot ontmoet hebben) aanrennen met de mededeling dat ze het weer gaan proberen. Omdat Margot zeeziek is mogen wij als eerst. Met zijn vieren (Chris, Aile, Tom en Margot) stappen we in de boot, waarom weten wij ook niet! We kunnen zonder problemen de trap beklimmen en staan eindelijk op het eiland. We kijken het rubberbootje na die terug vaart naar onze boot voor het volgende groepje mensen, dat is tenminste wat wij dachten. Het rubberbootje wordt aan boord gehesen, onze boot hijst het anker en vaart terug naar de kust. Nu snappen we er helemaal geen zak meer van en we worden ook enigszins onrustig, aangezien al onze belangrijke spullen aan boord zijn en ze zonder ons wegvaren.

Wat blijkt, terwijl wij in het rubberbootje naar het eiland werden gebracht, viel er tegelijkertijd in onze boot een vrouw van de trap. Bewusteloos! Ze moesten dus direct terug. We worden gerust gesteld, op onze spullen wordt gelet en we kunnen met de andere boot mee terug. Dan rest ons alleen nog de rondleiding op het eiland, die inmiddels op een schaal van 1 tot 5 qua activiteit, op level 2 is ingeschaald. Dit komt doordat de laatste maand het water van het kratermeer is weggezakt en de krater nu continue modder en stenen spuugt tot wel 30 meter hoog. We worden omgeven door gele en oranje rotsen, welke gekleurd zijn door zwavel. Witte rookwolken stijgen 50 meter bij ons vandaan op uit de krater en elke 10 seconden horen en voelen we een zware explosie. We worden richting de rand van de krater geleid en staan uiteindelijk te kijken naar het bizarre tafereel van een werkende vulkaan. We hopen opnieuw dat de foto’s enigszins kunnen weergeven wat we op het eiland hebben gezien. Niet normaal wat een krachten de natuur voort kan brengen. De terugtocht levert nogmaals een misselijke Margot op, maar verder verloopt alles volgens plan en ook onze spullen zijn gelukkig nog compleet.

De Coromandel en onze laatste nachten in Nieuw-Zeeland

We zijn alweer toe aan het laatste deel van Nieuw-Zeeland en we sluiten af in de Coromandel, een schiereiland ten oosten van Auckland. Onderweg halen we Aile (ook op de boot naar White Island ontmoet) op en nemen haar mee naar Hahei. We brengen Aile naar haar verblijfplaats voor de nacht en zelf slapen we op een camping in Hahei. We slapen lekker uit, ontbijten op ons gemak en rijden naar Hot Water Beach voor een surfsessie en wat chillen op het strand. De surf is leuk, maar niet top. In de middag wordt het alleen maar minder. We steken onze tenen nog even in de hot pools waar Hot Water Beach zo bekend om is (lees: 100 mensen op een te klein stukje strand naarstig op zoek naar heet water dat uit de grond komt). ’s Avonds slaapt Aile op dezelfde camping als wij en we eten ook met elkaar. Aile heeft nog spaghetti en wij nog pannenkoeken. We eten met elkaar mee, dus dat levert een twee-gangen koningsmaal op.

De volgende dag rijden we ook nog even naar Cathedral Cove, maken nog wat foto’s en besluiten ’s middags terug te rijden naar Auckland, onze startplaats in Nieuw-Zeeland. Eerst zetten we Aile af bij het busstation en zelf zoeken we een parkeerplek uit die niet te duur is. Auckland is een stad waar we voor ons gevoel veel zwervers en bedelaars tegen komen en we voelen ons ook niet echt gemakkelijk. We willen wel even bij de skytower kijken, dus daar lopen we dan ook heen. De skytower is indrukwekkend, maar ook leuk om te zien zijn de vele mensen die komen voor de audities van de X-factor. We lopen even naar binnen voor wat informatie over campings en als we buiten komen zijn alle mensen weg. De technici weten ons te vertellen dat de audities nu gaan starten, binnen in een theater. Na wat vragen hier en daar, zitten we voordat we het weten in een theaterzaal te kijken naar de audities van de X-factor in Nieuw-Zeeland. De jury-leden worden met veel toeters en bellen naar binnen gehaald en de zaal gaat uit zijn dak. Wij hebben geen idee wie het zijn, maar leuk is het wel. Wie de komende tijd toevallig de X-factor Nieuw-Zeeland kijkt en ons ziet zitten, laat het even weten. Op de terugweg eten we bij een Koreaans tentje, waar vooral Tom een pittig gerecht besteld blijkt te hebben, maar we eten erg lekker en een beetje voorbereiding op Azië kan ook geen kwaad.

Vandaag hebben we nog het museum van Auckland bezocht, waar we nog wat hebben kunnen zien van de Maori cultuur. Nu zitten we het verslag te schrijven en gaan daarna slapen in ons huisje (campervan) van de laatste 6 weken. Morgen brengen we de auto terug en ’s avonds vliegen we naar Sydney voor nieuwe avonturen.

Over een poosje komen we weer terug met nieuwe verslagen, maar voorlopig kunnen jullie weer even vooruit.

Voor de foto’s, het is intussen bekend, check onze facebook-pagina’s,

Liefs van ons