Richting het Zuider-eiland

Mosselen vangen, Wellington, zalm vissen, kayakken, gletsjer beklimmen en mirror lake.


Surf-highway

We zijn begonnen aan de surf-highway en de eerste uren wil het allemaal niet erg lukken. We kunnen niet echt een geschikte plek vinden om te overnachten, dus blijven we rijden.

De surf-highway is niet zo heel lang, dus voor we het weten zijn we al bijna aan het einde ervan. Gelukkig komen we toch nog een camping tegen en het is één van de laatste campings op de surf-highway.
We rijden de camping op en voor heel weinig geld staan we op een prachtplek. Pal aan het strand, hete douches, wasmogelijkheden, kookfaciliteiten en mosselen in overvloed.

Van de verhalen van Maarten Verhoeve hadden we begrepen dat er hier mosselen te vangen waren met laag water en dat het genieten met de hoofdletter P was. Absoluut waar, we hebben meteen de eerste avond verse, hele grote mosselen gevangen en klaar gemaakt, heerlijk!
De dagen erna vermaken we ons met lezen, luieren, bakken, puzzelen enz. Helaas zijn er nog steeds geen golven van enige betekenis te bekennen, dus surfen zit er niet in.

Wellington

Van de eigenaar van de camping begrijpen we dat op vrijdagmiddag “the sevens” beginnen. Een rugby-evenement in Wellington, waarbij er maar 7 spelers van ieder team in het veld staan. Het schijnt nogal wat mensen op de been te brengen, dus we besluiten om op vrijdag naar Wellington te gaan.

Omdat de State highway 1 nogal druk is, willen we liever via de State highway 2 binnen komen. Margot ziet een mooie geasfalteerde doorsteekroute op de kaart. De route is geasfalteerd, maar daar houdt het dan ook wel mee op. De route is 30 kilometer, gaat over een pittige bergpas, is ongeveer zo breed als een fietspad in Nederland en is bovendien bedoeld voor twee-richtingsverkeer.
De vaste bewoners kunnen hun remmen niet vinden. Blijkbaar malen ze niet om een spiegeltje meer of minder. Wij en vooral Margot (die aan de kant van de afgrond zit) knijpen regelmatig onze billen tegen elkaar. Maar we komen er zonder kleerscheuren vanaf en achteraf kunnen we er natuurlijk om lachen.

Eerst rijden we even naar de terminal van de ferry. We moeten de overtocht alvast vastleggen en we willen nog even in Wellington doorbrengen, dus we besluiten op zondagochtend de boot te nemen. Omdat we in de stad waarschijnlijk de auto niet kwijt kunnen, laten we die staan op parkeerplaats van de ferry.

Zodra we in de buurt van het stadion komen, begrijpen we een beetje wat er gaande is. Duizenden lopen verkleed over straat in de gekste pakken, het lijkt wel alsof we carnaval aan het vieren zijn. Overal staan de kroegen vol en op veel plekken wordt er buiten feest gevierd. Wij gaan richting Cuba Street en besluiten eens een keertje wat luxer te eten. Kleine hapjes op de night-market en we eten in een restaurantje nog wat sushi van de rondlopende band.

We maken het niet laat en wandelen terug richting de auto. Snel duiken we de auto in en we brengen de nacht door op de parkeerplaats van de ferry (soms stuiteren we uit ons bed door langsrijdende treinen en vrachtwagens).

Ook de volgende dag zijn we nog in Wellington.
We bezoeken het Te Papa Museum, nemen onze tijd voor een luxe ontbijt, gaan even langs reisbureaus voor informatie over Fiji (te duur), internetten en skypen in de bibliotheek, nemen een biertje, eten pizza en slapen andermaal op de parkeerplaats.

Motueka en Abel Tasman

’s Ochtends zijn we vroeg wakker, want om 8.25 vertrekt onze boot naar het zuider-eiland. De overtocht is mooi, zeker het laatste stukje door de Marlborough Sounds.

We rijden direct via Havelock en Nelson richting Abel Tasman park en komen daarbij door Motueka heen. Omdat daar volgens onze AA guide een goedkope camping zit, nemen we even een kijkje. Voor weinig zitten we op een heel kleine camping, maar wel compleet gefaciliteerd. Onze campervan staat tussen de kiwi-bomen, citroenbomen en de kippen.

De dag erna hebben we voor het eerst in 2,5 week regen. Wijn proeven schijnt hier gratis te zijn, dus rondje wijngaarden dan maar. We genieten volop ondanks de regen en lunchen ook nog eens luxe bij één van de wijnboerderijen. ’s Avonds maken we het nog even gezellig met de Nederlandse buren en ’s nachts komt het echt met bakken uit de hemel.

Gelukkig klaar het weer op en we boeken direct een kayaktocht, iets waar we al heel lang naar uitkeken. Eerst rijden we in de middag naar Takaka, aangezien daar de Anatoki Salmon Farm zit. Via Anne hebben we gehoord dat we daar echt heen moeten.
Anne had gelijk! Eerst worden we voor de verandering weer eens getrakteerd op een hele mooi route. Vervolgens komen we aan bij de Nederlandse eigenaar die blij lijkt te zijn gewoon even lekker in het Nederlands te kunnen kletsen. Het idee van de zalmboerderij is heel goed. Gratis hengel mee, gratis vissen in de vijver en alles wat je vangt moet je meenemen.
Aangezien we allebei een hengel meenemen moeten we dus voorzichtig zijn, want twee zalmen zou iets teveel van het goede zijn. We hebben ons laten vertellen dat er kort daarvoor een keer een Aziaat was die 25 zalmen ving. Vol trots bracht hij ze bij de eigenaar, hij wist niet dat hij alles moest kopen wat hij ving.

Het is vrij druk om de vijver heen en de meeste mensen lijken al een poosje te staan. Wij hebben na 3 keer inwerpen een zalm van 1,8 kilo aan de lijn. We moeten hem zelf doden (beetje lastig) en laten vervolgens de ene helft roken en de andere helft laten we als sashimi snijden.
We praten nog een poosje met de eigenaar (die een heel mooi bedrijf op een heel mooie plek heeft) en tevreden gaan we terug naar onze camping.

Om 7 uur gaat onze wekker en we vertrekken naar Marahau, de basis van het kayakken door het Abel Tasman park. Het begin is vrij frustrerend. Aangezien er iedere dag ongeveer 50 mensen vertrekken, waarvan de meeste meerdere dagen wegblijven met de kayak, duurt het inpakken van de kayaks nogal lang. Wij gaan gewoon een dagje, maar staan wel te wachten op al die anderen. We krijgen ook nog een uitgebreide safety-briefing (hoe moet je kayakken) en krijgen uitleg over plekken waar wij helemaal niet kunnen komen binnen een dag. Om half negen stonden we klaar, om 11 uur liggen we eindelijk in het water. De kayak moet om 4 uur weer terug zijn, dus waar we dachten een kayak voor een dag geboekt te hebben, is er eigenlijk nog maar een halve dag over.
Overigens hebben we alsnog kunnen genieten van het park met tropische invloeden! Helaas geen zeehonden, zeeleeuwen en dolfijnen gezien. Al met al een leuke dag, maar niet de beste tot dusver.

Fox-glacier

Van Motueka gaan we via de westkust naar het zuiden. We passeren Cape Foulwind waar we de zeehondenkolonie fotograferen en slapen op een camping net voor Charleston met erg veel sandfly’s.
We rijden verder langs de pancake rocks en blowholes en eindigen bij de Fox-glacier.
Vanwege de slechte weersvoorspellingen over een paar dagen, boeken we direct de fullday-trip voor de dag erna. We worden opgevangen door twee gidsen en gaan in groepen van 8 richting de gletsjer. Van afstand lijkt de gletsjer niet zoveel voor te stellen, maar naarmate we dichterbij komen blijkt de ijsmuur enorm. Nog veel bijzonderder is de afstand van de ijswand tot aan de zee.
Deze afstand bedraagt zo’n 30 kilometer en nergens ter wereld ligt een gletsjer zo dicht bij het strand. Na een tocht van een uur zetten we onze eerste stappen op het ijs. We lopen op massa’s ijs, lopen soms tussen en in het ijs en zien schitterende watervallen. Ook deze tocht blijkt weer absoluut de moeite waard.

Om een idee te krijgen van de hoogte van de ijswand, zie de foto (op facebook) met op de voorgrond de mensen die de ijswand fotograferen. We worden wakker met spierpijn, maar gaan op aanraden van een Nederlands stel toch nog even naar Matheson Lake (mirrorlake).

Om een rondje rond het meer te maken is ongeveer anderhalf uur nodig, maar dit is een gevalletje van: het zijn de kleine, onbekende bezienswaardigheden die uiteindelijk het mooist zijn. De wandeling is noodzaak, maar de uitzichten en foto’s zijn adembenemend.

Na wat ansichtkaartachtige foto’s genomen te hebben rijden we via de Haast-pass langs Lake Wanaka en Lake Hawea. Het wordt misschien een beetje vermoeiend, maar de autoritten die we hier maken zijn zonder uitzondering prachtig en ook nu worden we er weer stil van.

Tot nu toe voldoet Nieuw-Zeeland absoluut aan alle verwachtingen. We doen ons best niet verwend te raken van al het moois en steeds opnieuw te genieten van wat we tegen komen.

We gaan de komende dagen langzaam zuidwaarts om over ongeveer een week te beginnen met de terugtocht naar het noorden, maar dan via de oostkust.

Liefs van ons